Kształtowania honorackiej duchowości oparte było na mocnym fundamencie chrystocentrycznym, objawionym w Ewangelii, czyli Dobrej Nowinie. Błogosławiony Honorat odwołał się do franciszkańskiego modelu świętości polegającej na literalnym naśladowaniu Chrystusa, Boga - Człowieka. Duchowość polegała na obrazowym, wyobrażeniowym przeżywaniu biblijnej rzeczywistości i próbach przeniesienia ewangelicznego realizmu w konkret czasów historycznych. Projekt wcielania w życie ziemskiego obrazu Syna Człowieczego, wymagał bliskiego obcowania z Ewangelią. Nie było to zadanie łatwe w połowie XIX wieku, gdy w Polsce i w innych krajach europejskich znajomość Biblii była wśród katolików bardzo znikoma.
Błogosławiony Honorat w projektach swojego uświęcenia, przeniesionego do projektu wspólnotowego życia ukrytego z niezwykłą konsekwencją i świętym uporem uwydatniał potrzebę ćwiczenia rozumu, woli i pamięci w odniesieniu do ewangelicznego realizmu. Po wyznaniu aktu wiary i wyrażeniu prośby o pomoc Ducha Świętego, w swoim duchowym dzienniku umieścił apodyktyczne zdanie: „Zapatrzyć się w przedmiocie rozmyślania na Chrystusa, co czynił lub mógł czynić” (ND, 53).
Do kształtowania ewangelicznej wyobraźni wypełnionej zdarzeniami Chrystusowego człowieczeństwa posłużył się Honorat franciszkańskim modelem uwielbienia Boga Człowieka w Jego Narodzeniu i osamotnieniu na Krzyżu. Do zgłębiania ewangelicznego humanizmu włączył dla siebie i swoich naśladowców wypracowane w dziejach myśli chrześcijańskiej metody modlitwy myślnej. Do niezbędnych składników uniżania, pokory i prośby, włączył Błogosławiony pracę umysłu i woli.
W swoim duchowym dzienniku zapisał dla przypomnienia także wypróbowane metody, jak wykorzystanie w rozmyślaniu poczwórnego znaczenia Pisma Świętego, czyli sensu dosłownego, alegorycznego, moralnego i eschatologicznego. W pismach zaś ascetycznych pokazywał, jak pożyteczną i niezwykle twórczą metodą rozmyślania jest umiejętność określania przedmiotu medytacji, stosowanie logicznych podziałów, wykorzystywania podobieństw i porównań czy etymologii kluczowych słów rozmyślania. Medytacja to wielka sztuka połączenia pracy umysłu i woli. Jest ona początkiem przygotowania się do ewangelicznego czynu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz