1. Potrzeba nam zawsze na nowo umierać sobie i na nowo zmartwychpowstawać. (P XII 92)
2. Zbawiciel zaczyna w nas żyć życiem nowym, jeżeli Mu tylko na to pozwolimy i zechcemy umrzeć samym sobie. (P XII 48)
3. O, szczęście! Jedno z Chrystusem czuć, myśleć i kochać. (ND 237)
4. Jakie jest zaślepienie ludzi, że nie widzą tego zaszczytu i szczęścia, jakie Bóg udziela tym, którzy w jednym domu, tuż obok Jego Serca mieszkają i Jemu bezpośrednio służą. (ND 178)
5. Zabierz wszystko ode mnie (...); ani jednego krzyżyka nie podejmuję się znosić bez Ciebie, bo Ty wiesz najlepiej, jakim jestem listkiem drżącym i jakie mnie porywają strachy na myśl najmniejszego cierpienia, i jak nieraz nie potrafię dla Ciebie nic złożyć w ofierze. (ND 180)
6. Wola Boska niech będzie dla mnie wszystkim. (ND 269)
7. Trudne życie wspólne w odosobnieniu od świata, ale wydoskonala. (ND 276)
8. Wolę z woli Boskiej być robaczkiem, niż bez niej pierwszym serafinem, wolę z woli Boskiej nic nie robić, niż bez niej nawrócić świat cały. (ND 269)
9. Oddać Bogu umysł przez pracę, serce przez modlitwę, ciało przez umartwienie. (ND 277)
10. Prędko bieżeć do spraw duchownych, a opieszale do cielesnych. (ND 277)
11. Bez pokory nawet dar modlitwy i łez - złudzeniem i zgubą. (ND 299)
12. Posiądź mnie, abym Ci czystą szybą był. (ND 169)
13. Kto spokój ma stały, ten jest pokorny. (ND 299)
14. Aby zapobiec zdradzie szatana, który otwiera oczy na cudze wady i zwiększa je, trzeba mi zawsze być zajętym potrzebami mojego serca, abym nie miał czasu ni ochoty wglądać w cudze. (ND 291)
15. Środki przeciwko oziębłości - modlitwa, umartwienie, zastanowienie. (ND 295)
16. (...) trzymając z Chrystusem, weszliśmy do służby Jego, aby Go podtrzymywać i nie tylko sami służyć temu Królowi, ale i drugich namawiać. (ND 253)
17. Posłuszeństwo, to cała nadzieja świętości. Nie tak się uświęcimy, jak nam się zdaje, ale jak Bóg chce. (PTA 181)
18. (...) kto słucha przełożonych, Jego samego słucha. (PTA 125)
19. Bóg tego chce, czego jakakolwiek przełożona od was chce. (PTA 165)
20. Żaden człowiek nie może tak gorąco pragnąć pozyskania łaski od Boga, jak Bóg chce nam jej udzielać. (Pp IV 313)
21. Każde ponowienie ślubów pomnaża wartość i zasługę ofiary, jeżeli z coraz lepszym usposobieniem się czyni. (P XII 79)
22. Przez doskonałe spełnienie ślubów krzyżujecie ciągle ciała wasze z jego namiętnościami, przez co okazujecie się prawdziwie Chrystusowymi.
23. Obfitość darów, jakimi każdego dnia obsypuje nas miłość Boża, jest tak wielka, że trudno w nią uwierzyć, a tak mało z nich korzystamy.
24. Niewielka to miłość, która zachowuje miarę, albo która szuka miary miłości, albowiem miarą miłości jest kochać bez miary. (Sfr IV 340)
25. (...) samotność moja z pychy pochodzi. (ND 339)
26. Mam ufność, że Bóg dozwoli mi być wierniejszym niż dotąd w modlitwie wewnętrznej. (ND 336)
27. Któż może pojąć miłość Bożą, która udziela się nam w sakramentach świętych? (Pp IV 201)
28. (...) zakonnik powinien być przejęty gorącą miłością Boga i wszystko czynić z miłości, a jeżeli chodzi po klasztorze z sercem oziębłym, jest jak na uczcie nieodziany szatą weselną. (ND 409)
29. Nie zabiegajmy o wszelkie wygody życia, nawet w słabościach naszych pamiętając, że takie rzeczy przystoją tylko bogaczom tego świata, a nie ubogim córkom pierwszego apostoła ubóstwa. (P XII 66)
30. Nie ma skuteczniejszego środka do naprawy świata, jak rozbudzić w nim ducha ubóstwa, pogardy rzeczy ziemskich, a umiłowanie rzeczy niebieskich. (P XII 65)
