1. Nie na próżno Zbawiciel chce, abyśmy się stali jako dzieci, jest to bowiem najwyższa mądrość i doskonałość zachować prostotę dziecięcą z roztropnością dojrzałą. (PTA 131)
2. (...) dziecko duchowe (...) nie ma żadnych wymagań, nie dziwi się, gdy go lekceważą, nie ma pretensji, gdy nie zwracają na niego uwagi, nie obraża się, gdy jest napominane i strofowane, ale wdzięczne jest za to. (PTA 132)
3. Dziecko duchowe (...) nie ufa sobie, nie liczy na swoje siły, ale całą ufność w Bogu pokłada. (PTA 132)
4. Jeżeli posłuszna jesteś, wszystko dobrze idzie, jeśli posłuszeństwo opuszczasz, bliska jesteś zguby. (PTA 181)
5. Zbawiciel pragnie, byśmy odpłacali Mu miłością za Jego miłość i z wiarą rozważali wszystko, co dla nas uczynił. (Pp IV 139)
6. (...) nie oddawać się tak zajęciom zewnętrznym, aby przez to zaniedbywać lub kaleczyć ćwiczenia duchowe lub niedbałymi być w pracy wewnętrznej nad postępem własnej duszy. (PTA 187)
7. (...) natura ludzka zawsze łatwiej do rzeczy zewnętrznych się nakłania, niż do wewnętrznych. (PTA 187)
8. Wielką łaską jest, kiedy kto ocenia łaskę powołania, poznaje swoje obowiązki i swoje wady i usiłuje poprawić się z nich. (Lsł 210)
9. Proś Pana Jezusa, gdy w Komunii św. przychodzi do Ciebie, aby Cię sam uleczył z wad Twoich, bo po to przychodzi. (Lsł 231)
10. (...) to bardzo pewny znak postępu, gdy kto po wielu latach widzi, że nic nie postąpił, ale raczej gorszym się widzi. (Lsł 158)
11. Najlepiej zawsze o nic nie prosić i z niczego się nie wymawiać, ale wszędzie iść, gdzie każą z tym przekonaniem, że Pan Bóg tam posyła i że tam przygotował środki do postępu w cnotach. (Lsł 175)
12. (...) każde Twoje pragnienie być na Mszy św. lub na adoracji itp. jest Mu miłą ofiarą, a poddanie się Jego woli, gdy tego mieć nie możesz, podwaja tę ofiarę. (Lsł 285)
13. (...) zawsze wszystko przyjmować trzeba jak od Boga, który zawsze rządzi przełożonymi bez względu na ich świątobliwość i tak ich usposabia, jak dla duszy podwładnych potrzeba. (Lsł 155)
14. Nie ma większego przestępstwa w tym życiu, jak podburzać wyraźnie przeciw prawej, najwyższej władzy, choćby to było pod pozorem jakiejś obserwancji i choćby się lepiej rozumiało rzeczy. (Lsł 183)
15. Co czynisz z posłuszeństwa, nigdy nie może zaszkodzić Twej duszy. (Lsł 267)
16. (...) wszystko z miłości ku Tobie do woli Twojej zostawiam. (ND 182)
17. Czy to podobne, abyś Ty zwracał uwagę na mnie. (ND 182)
18. O, Boże mój, Ty wiesz, że ja nie pragnę ludzkiego towarzystwa ani ludzkich pociech, które mnie męczą, ale pragnę Ciebie jednego. (ND 182)
19. Ty jeden tylko jesteś prawdziwym przyjacielem moim. (ND 182)
20. Ofiaruję Twoje prace, łzy, cierpienia, pot, krew, mękę za to wszystko, co mi nie dostaje i w imię tych zasług dopraszam o miłosierdzie nad sobą. (ND 184)
21. Widać bardzo przywiązany jestem do próżności, skoro nie mam gorącego pragnienia nieba. (ND 245)
22. (...) gdyby moje serce było wolne od rzeczy stworzonych, byłoby gorętsze dla Boga. (ND 245)
23. Daj mi, Boże, tę łaskę, „aby serce moje nie odwracało się (ani) na chwilę od Ciebie”, abym zawsze we wszystkich zajęciach pamiętał na obecność Twoją i na to, że Tobie samemu służę. (ND 249)
24. Życie nasze powinno mieć za cel - chwałę Chrystusa, za zasadę - łaskę Chrystusa, za regułę - naukę Chrystusa, za przedmiot dążeń - osobę Chrystusa. (ND 256)
25. Na ustach służba Boża, a w sercu własna wygoda. (ND 253)
26. Dowodem miłości względem Boga jest jej okazanie w czynie. (ND 428)
27. Im Maryja bardziej kochała Jezusa, tym więcej bolała (...), bo miłość nie może się obyć bez cierpienia i zawsze gotowa jest na wszelkie ofiary dla umiłowanej osoby. (Pp I 350-351)
28. Pamiętajmy zawsze o tym, że im bardziej dzisiejszy świat oddalił się od zasad Chrystusowych, tym bardziej potrzeba nam starać się o ich przywrócenie w sobie i w drugich... (Lok 2 nr 8)
29. Zbawiciel daleko więcej nas miłuje, niż wszyscy inni ludzie i łaskawiej nas sądzi, niż my samych siebie. (Pp II 311)
30. Powinieneś być tak gotowym do cierpienia, jak do radowania. (ND 334)
