[Nowe Miasto n. Pilicą, ok. 1914 r.]/1
Dziwię się moja dobra Matko, że przybyłaś jakby z niczym, bo w tym nie ma kwestii, że brat Stanisław/2 zajmuje się sprawą, ale on nie jest prawnikiem i nie wie jakich formalności potrzeba. Dlatego prosiłem o. Prokopa/3, aby przestrzegł, że trzeba koniecznie naprzód poradzić się adwokata czy można przeprowadzić przepisanie domu przez upoważnienie, czy trzeba osobistego stawienia się.
Potem trzeba było wyprosić u biskupa/4 jakiś dokument zalecający nowe osoby/5, mające objąć ten dom, bo jakże może przepisywać na nie pani Rościszewska/6, kiedy ich nie zna i nie były wtedy, gdy kupowano dom. Mogłaby się słusznie obawiać, że później odpowiadałaby za to, a gdyby miały takie biskupie pismo, nie mogłaby nic zarzucić. Cała nadzieja tylko w tym, że musi ulegać bratu Stanisławowi. Zresztą rozmówcie się z braćmi/7 i można prosić o. Prokopa, aby był obecny [przy] tej rozmowie.
Boże błogosław
1/ List napisany był około 1914 r., po połączeniu się w 1912 r. Zgromadzenia Sług Chorych (Zgromadzenia Sług Najświętszego Serca Jezusowego) ze Zgromadzeniem Sióstr Najświętszego Imienia Jezus. Zgromadzenie Sług Chorych posiadało w Klimontowie Sandomierskim dom, który zapisany był na Helenę Rościszewską. Rościszewska była krótko członkinią Zgromadzenia Sług Chorych i dołożyła do kupna tego domu od Zgromadzenia Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej 3500 rubli. Jako hipoteczna właścicielka domu nie chciała go później oddać Zgromadzeniu Sług Chorych a następnie Zgromadzeniu Sióstr Najświętszego Imienia Jezus. Bł. Honorat otrzymał od Zofii Makomaskiej na kupno jakiegoś domu i urządzenia szpitala dla Zgromadzenia Sług Chorych 10000 rubli. Pieniądze te za pośrednictwem m. Róży Anieli Godeckicj, przeznaczył na kupno domu w Klimontowie Sandomierskim.
Matka Honorata L. Kolasińska udała się z tą sprawę do Nowego Miasta prawdopodobnie pod koniec 1913 r. lub na początku 1914, jeszcze przed wybuchem pierwszej wojny światowej i przed swoim wyjazdem na leczenie do swego brata.
Tekst napisany jednostronnie na kartce formatu: 13 x 21 cm.
2/ Tj. brat Stanisław Szczech (1865-1949), dnia 24 sierpnia 1894 r. wstąpił do Zgromadzenia Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, 24 sierpnia 1897 r. złożył pierwszą profesję, a 19 maja 1902 wieczystą. Przez długie lata pełnił w Zgromadzeniu obowiązki przełożonego, ekonoma i radnego generalnego.
3/ Tj. o. Prokop Józef Alojzy Rowiński.
4/ Może chodzić o ordynariusza diecezji sandomierskiej bpa Mariana Ryxa, gdzie znajdował się dom Sług Chorych lub o biskupa diecezji kujawsko-kaliskiej Stanisława Kazimierza Zdzitowieckiego, na terenie której mieszkali członkowie Zgromadzenia Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, do których wcześniej należał ten dom w Klimontowie Sandomierskim.
5/ Trudno ustalić, które siostry były wytypowane na hipoteczne właścicielki.
6/ Helena Rościszewska (1855-1945) była rodzoną siostrą Edwarda Rościszewskiego (1852-1926). Wstąpiła do Zgromadzenia sióstr służek w początkowym okresie jego istnienia; w 1888 r. odeszła ze Zgromadzenia. Około 1904 r. została członkinią Zgromadzenia Sióstr Sług Chorych.
Miała posiadłość we Włocławku, którą w 1904 r. zamieniła na posiadłość w Klimontowie Sandomierskim. Tę zmianę umożliwiła dotacja (10000 rubli) jej kuzynki Zofii Makomaskiej, która posiadała w Krojczynie k. Włocławka majątek ziemski. W krótkim czasie usunęła się od Sług Chorych, a ponieważ dom w Klimontowie był zapisany na nią, zaczęły się różne konflikty na tle materialnym. Nieruchomość w Klimontowie po spłaceniu wkładu (3500 rubli) H. Rościszewskiej, która rościła sobie prawo do niej, chociaż była tylko hipoteczną, a nie rzeczywistą właścicielką, została przekazana Zgromadzeniu Sióstr Imienia Jezus notarialnie dopiero w 1916 r. Od lipca 1919 r. do śmierci H. Rościszewska mieszkała w Rokiciu pod opieką sióstr służek.
7/ Tzn. ze Zgromadzeniem Braci Sług Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej, które powstało 15 sierpnia 1883 r. w Zakroczymiu. Pierwszym przełożonym generalnym był mianowany Franciszek Michalski (1834-1890). Bracia z woli Założyciela oddawali się wychowaniu młodzieży prowadząc ukryte życie zakonne oparte na III Regule Zakonu Regularnego św. Franciszka. Szczegółowym celem braci było uświęcenie pracy i ożywienie ducha wiary, pobożności i miłości chrześcijańskiej wśród ludu wiejskiego i rzemieślników.
