1. Aby nauczać dobrze, trzeba szukać tylko chwały Pana Jezusa, nie podobania się; trzeba gorąco pożądać dusz. (ND 329)
2. (...) więcej słuchać, jak mówić. (ND 328)
3. O, Boże, któryś mnie wyniósł tak wysoko, dajże mi potrzebną czystość i świętość do tego. (ND 349)
4. Zstępuje, przychodzi w milczeniu (...). Tak bardzo ukochał milczenie, że nie możemy sobie wyobrazić nic bardziej milczącego, jak Najświętszy Sakrament. (ESK 45)
5. (...) dwóch rzeczy pożąda Bóg od was: (...) pośpiech w posłuszeństwie (...), ścisłe milczenie w porach przepisanych. (PTA 196)
6. Jakie to szczęście, że mamy Pana i Boga naszego ukrytego w Najświętszym Sakramencie, że w Jego towarzystwie żyjemy. (ESK 45)
7. (...) w słabości naszej najlepiej się Jego moc objawia. (ESK 33)
8. Cóż bowiem słuszniejszego jak to, aby (...) wziąć błogosławieństwo od Jego Matki, tym bardziej, gdy ta Matka Jego jest i waszą zarazem Matką (...), Jej służkom w sposób szczególny daną. (PTA 250)
9. Troszczysz się około wiela, a jedno jest tylko potrzebne: miłość Pana Jezusa, tego szukaj wszędzie. (ND 329)
10. (...) oddaję się Tobie (Panie) na zawsze. (ND 183)
11. Bóg mnie kocha jako arcydzieło rąk swoich. (ND 181)
12. Prośmy Ją (Maryję) serdecznie i gorąco o tę łaskę przez Najsłodsze Syna Jej Serce, abyśmy wiernymi naszym ślubom okazali się do końca. (PTA 250)
13. Z Bogiem, tylko Bóg połączyć nas może. (ND 168)
14. (...) krzyż to godło chrześcijanina; krzyż to reguła, to księga życia, to droga jedynie pewna dla dusz, które świętości pragną. (PTA 198)
15. Matko Najboleśniejsza! Błagam Cię o tę łaskę, aby życie moje stało się nieustanną ofiarą Bożej miłości. (MBM, 35)
16. To, co się czyni w czasie, nie przemija z czasem, ale istnieć będzie po wszystkie czasy. (ND 396)
17. (...) opłakania godni są ci, którzy obrawszy sobie iść za Franciszkiem i opuściwszy wspaniałym umysłem i mężnym sercem, wszystko, co mieli na świecie (...), w wielkich rzeczach świat zwyciężyli, a w małych od świata są zwyciężani. (Sfr IV 216)
18. (...) natura nasza zepsuta zawsze nas pobudza do wzięcia na powrót z ofiarnego ołtarza tego, cośmy raz Bogu dali (...). Otóż przez ściślejsze zachowanie ślubów odstępujemy znowu od życia światowego i odnawiamy się na duchu. (PTA 218)
19. Odnowienie (...) na tym zależy, abyście nie po światowemu, ale po Bożemu to spełniały, a w ćwiczeniach duchownych zawsze wierne były. (PTA 218)
20. (...) dobra zakonnica nigdy w tym samym stanie pozostać nie powinna, ale zawsze dążyć ma do rzeczy doskonałych, bo to dążenie do doskonałości należy do istoty stanu zakonnego. (PTA 233)
21. Gdybyś nie miał dziś władzy nade mną i gdyby ja do siebie należał, oddałbym Ci ją sam najchętniej, nie wchodząc w to, co ze mną zrobić Ci się podoba, tak w życiu, jak w wieczności. (ND 183)
22. O, mój Jezu, czy to nie dość nagrody dla mnie, że tu jestem. (ND 184)
23. (...) pamiętaj, że wszystkie ciężkości są objawem najczulszej miłości Niebieskiego Oblubieńca, który przez nie oczyszcza Twą duszę, aby się stała sposobną do zjednoczenia z Nim. (Lsł 256)
24. (...) zrozumiejmy, że gdzie chodzi o chwałę Ojca naszego niebieskiego, tam nam być potrzeba, ale nie (...) z powagą nauczających, ale tak jak Dziecię Jezus z pokorą i cichością. (PTA 232)
25. I my nie dla czego innego jesteśmy pozostawione przez Pana Jezusa wśród świata, jak tylko dla tego, abyśmy chwałę Jego szerzyły i dusze ginące ratowały. (PTA 255)
26. (...) doskonałość nasze nie zależy od czynienia rzeczy wielkich i osobliwych, ale od spełniania codziennych naszych czynności w sposób doskonały. (Kaz XVII 36)
27. (...) wartość spraw naszych zależy głównie od intencji. (PTA 237)
28. (...) wartość każdej ofiary mierzy się głównie wartością rzeczy ofiarowanej. (PTA 239)
29. (...) esencję stanu zakonnego czyli jego istotę, stanowi dążenie do doskonałości. (PTA 234)
30. Tą drogą, na której nas Opatrzność Boża postawiła, najprędzej dojdziemy do tej doskonałości, która naszemu stanowi jest właściwa. (PTA 258)
