5/ Pobyt na pustyni w Zakroczymiu

Wszechstronna działalność o. Honorata została nagle przerwana przez kasatę klasztoru kapucynów w Warszawie 28/29 listopada 1864 r. Razem ze współbraćmi znalazł się on w klasztorze kapucyńskim w Zakroczymiu. Zakonnicy podlegali ścisłej inwigilacji i licznym ograniczeniom ze strony policji carskiej. To zamknięcie i skazanie na bezczynność o. Honorat przyjął jako „największy dowód dobroci Boskiej” (Not. duch., s. 9). Przede wszystkim zajął się reformą własnego życia. Wiele czasu poświęcał na modlitwę. Odprawił rekolekcje 40-dniowe. Od 1867 r. rozpoczął systematycznie prowadzić Notatnik duchowy.

Bł. Honorat po kasacie klasztorów przez władze carskie, w okolicznościach, w których wszystko się sprzysięgło i prowadziło do ruiny życia zakonnego, pod natchnieniem Ducha Świętego, podjął śmiałą inicjatywę powołania do życia nowych zgromadzeń zakonnych, w odmiennych niż dotąd formach. Warunki, w jakich działał, trafnie określił jego włoski biograf Fernando da Riese Pio X: „Ciasny klasztor kapucyński w Zakroczymiu (...) robił wrażenie katakumb (...), ale w rzeczywistości był kwitnącym ogrodem. W siedemdziesiątych i osiemdziesiątych latach powołał do życia najwięcej zgromadzeń zakonnych. Kościół kapucynów w Zakroczymiu, a zwłaszcza konfesjonał o. Honorata był rzeczywiście żywotnym ogrodem, gdzie z jednego pnia wyrastały coraz to nowe konary”.

3. Pierwszym zgromadzeniem życia ukrytego, a trzecim z kolei, były Siostry Posłanniczki Królowej Serca Jezusowego powołane do istnienia 2 lutego 1874 r. Podjęły one zadania oświatowo-wychowawcze na terenie Królestwa Polskiego zamiast skasowanych wcześniej felicjanek. Współzałożycielką była Józefa Chudzyńska (1838-1915).

4. Objawienia Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w 1877 r. w Gietrzwałdzie były impulsem dla o. Honorata, by ze swoich licznych penitentek – dziewcząt wiejskich – zawiązać Zgromadzenie Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej 7 października 1878 r., którego głównym zadaniem jest praca wśród ludu wiejskiego. Na współpracownicę do tego dzieła o. Honorat wybrał Rozalię Szumską (1856-1916).

5. Ojciec Honorat był bardzo wrażliwy na wszelką materialną i moralną biedę ludzką. Wspólnie z penitentką Sługą Bożą Małgorzatą Łucją Szewczyk (1828-1905) założył 8 kwietnia 1881 r. Zgromadzenie Siostrzyczek Ubogich, które zajmowały się ubogimi, ułomnymi i dziećmi potrzebującymi pomocy. W 1891 r. siostry za wiedzą o. Honorata przeniosły się do Galicji, przywdziewając habity franciszkańskie i przyjęły nazwę Córek Matki Bożej Bolesnej (serafitki).

6. W następnym roku O. Honorat zajął się problemem ludzi chorych i cierpiących. Do tego celu u sióstr posłanniczek znalazł młodą i energiczną siostrę Kazimierę Gruszczyńską (1848-1927). Dnia 26 kwietnia 1882 r. zawiązało się Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Cierpiących. Siostry poświęciły się służbie chorym w formach zorganizowanych, jak również nawiedzając oczekujących ich opieki w domach prywatnych.

7. Jesienią tego samego roku – 12 listopada bł. Honorat zawiązał nowe Zgromadzenie Sióstr Westiarek Jezusa, wspólnie ze swą penitentką Józefą Kawecką (1821-1886), którym za zadanie wyznaczył przygotowywanie szat liturgicznych oraz troskę o czystość świątyń.

8. W dziewiętnastym wieku poważnym problemem społecznym była sytuacja służących w miastach. Narażone one były na wiele niebezpieczeństw moralnych i szkód materialnych. Do opieki nad tym stanem powołał bł. Honorat Zgromadzenie Sług Jezusa, założone 8 grudnia 1884 r. przy współpracy Eleonory Motylowskiej (1856-1932).

9. Kolejną fundacją bł. Honorata było Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Maryi, założone wspólnie z Paulą Malecką (1852-1927) 8 grudnia 1885 r. Siostrom zalecił zajmowanie się nauką dzieci w formie zorganizowanej, jak też indywidualnie.

10. Dla osób poświęcających się pracy zawodowej bł. Honorat założył 10 grudnia 1887 r. wspólnie z Marylą Witkowską (1866-1895) Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Imienia Jezus. Siostry podejmowały prace rękodzielnicze, by wpływać na podnoszenie poziomu moralnego tej grupy ludzi.

11. Bł. Honorat mimo zamknięcia w klasztorze żywo interesował się losem ludzi pracy, zwrócił więc uwagę na powstające i rozwijające się fabryki. Dziewczętom rzuconym w wir rodzącego się przemysłu chciał przyjść z pomocą. Do tego dzieła wybrał Anielę Różę Godecką (1861-1937). Dnia 4 października 1888 r. zawiązał Zgromadzenie Małych Sióstr Niepokalanego Serca Maryi (siostry fabryczne).

12. Dnia 21 listopada 1888 r. powstało Zgromadzenie Sióstr Wynagrodzicielek Najświętszego Oblicza. Współzałożycielką była świątobliwa osoba Eliza Cejzik (1858-1898). Jako główne zadanie założyciel powierzył im wynagradzanie zniewag wyrządzonych Najświętszemu Obliczu.

13. Swoją troskę kierował bł. Honorat nawet ku zmarłym pozostającym w czyśćcu. Zadanie ratowania tych dusz podjęło Zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek dusz Czyśćcowych, założone 12 listopada 1889 r. Do współpracy w tym dziele powołana została Wanda Olendzka (zm. 1892 r.).

14. W dwa lata później, 21 listopada 1891 r., o. Honorat założył Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej, które poświęciło się pracy wśród ludzi w miastach i szczególnej czci Maryi Niepokalanej. W dziele rozwoju Zgromadzenia ofiarnie współpracowała Ludwika Gąsiorowska (1864-1949).

W Zakroczymiu o. Honorat przeżył 28 lat. Okazało się właśnie, że te lata spędził bardzo pracowicie i z wielkim pożytkiem dla Kościoła oraz własnego narodu. Bóg sprawił, że internowany zakonnik założył tu ponad 20 wspólnot zakonnych życia ukrytego. Z powodu licznego i wprost nieprzerwanego napływu ludzi do kościoła kapucynów, władze carskie osadziły w Zakroczymiu posterunek tajnej policji, a żandarmi wchodzili do klasztoru w każdej porze dnia, nawet do refektarza w czasie posiłku zakonników. Osoby przyjezdne były w szczególny sposób obserwowane i legitymowane. W kościele żandarmi przysłuchiwali się naukom katechizmowym, liczyli osoby przystępujące do Komunii św., krążyli wśród modlących się, którzy najczęściej nie reagowali na ich obecność.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz