1. Trudy, prześladowania to zwyczajna droga, którą się idzie do świętości i chwały. (Lok XXI 3 nr 14)
2. Lustrem chrześcijanina jest Krzyż Chrystusowy, w Nim powinien się co dzień i kilkakroć na dzień przeglądać dla przekonania się, czy miłość jego, do Chrystusowej miłości podobna. (ApD 18)
3. Gdybyśmy żadnej innej łaski od Pana Jezusa nie otrzymali, a dobrze zrozumieli tę miłość która Go do tego (męki) przywiodła, już byśmy powinni w ciągłym zachwycie rozważać Jego dobroć niepojętą i odpłacać mu nawzajem podobną miłością. (Pp IV 107)
4. Ten sam Pan Bóg, który włożył krzyż ciężki na Swojego najmilszego Syna, dla naszego zbawienia, ten sam kładzie i na nas odpowiednie krzyże dla naszego uświęcenia. (ApD 27)
5. Kościół w utrapieniu, a ty śpisz, Pana Jezusa męczą, a ty drzemiesz i czuwać nie umiesz. (ND 284)
6. Moje siostry, nikt jeszcze świętym nie został, kto woli swojej się nie zaparł (...) i nikt jeszcze według swego planu się nie uświęcił. (Lok XXI 3 nr 8)
7. O, moje ukochane w Panu Jezusie siostry, bądźcie przekonane, że nie tylko na duszy zmarnujecie się, ale staniecie się niepłodne w swoich pracach nad drugimi, jeżeli zaniedbacie pracy wewnątrz nad postępem duchowym. (Lok XXI 3 nr 11)
8. Daj mi, Boże, miłość doskonałą, a wszystko się naprawi. (ND 334)
9. Dla otrzymania daru modlitwy i innych łask Boskich nie potrzeba zdolności naturalnych lub wykształcenia, ale serca pokornego i prostego, i od rzeczy ziemskich oderwanego. (Lok XXI 3 nr 19)
10. Osoba uboga ma wszystko u Boga. (Lok XXI 2 nr 9)
11. (...) profesja zakonna sama w sobie jest takiej wagi przed Bogiem, że równa się męczeństwu, bo to jest jakby ofiarowaniem się na powolne męczeństwo, na codzienne umieranie sobie, ciału i światu. (PTA 200)
12. (...) pozbawienie zewnętrznych oznak życia poświęconego Bogu (...) przyczynia się do utrzymania w duchu pokory i w pragnieniu, aby samemu Bogu być znanym i podobać się Jemu samemu. (Zuk 5)
13. Wszelka droga do świętości, co nie Kalwarię prowadzi, złudzeniem jest tylko i nie zawiedzie do nieba. (PTA 198)
14. Ojcze mój, Ty wiesz lepiej ode mnie, co dla mnie potrzebne, Ty wiesz lepiej, co ja znieść mogę, Tyś mocen pocieszyć, Tyś mnie stworzył na to, by mnie uszczęśliwić na wieki. (PTA 209)
15. Jeżeli wybije dla mnie chwila wielkich cierpień, o! to pewien jestem, że i Bóg będzie przy mnie (...) i wszystko zniosę w Tym, Który mnie umacnia. (PTA 210)
16. Naprzód! W imię Boże, w krzyżu nadzieja moja, walczyć trzeba, jak na dobrego żołnierza przystało, a nie marzyć o słodkim, bezczynnym pokoju. (PTA 209)
17. Odwagi, Siostry drogie, nie lękajmy się niczego: mamy opiekuna (św. Józefa), którego potęga wszelką ziemską nieskończenie przewyższa. (PTA 199)
18. Nie lękajmy się drogi trudnej i ciasnej, starajmy się tylko zasłużyć na to, by mieć św. Józefa opiekunem i obrońcą. (PTA 199)
19. Siostry najmilsze, oddajmy się na zawsze w opiekę piastuna Najświętszej Dziewicy i bądźmy spokojni, że się nam nic nie stanie, bo by nas od Boga oddalić mogło. (PTA 199)
20. Nie lękajcie się doczesnych przeciwności, owszem one są dowodem, że Bóg was miłuje, że chce was uświęcić, że chce (...) abyście się stały podobnymi Synowi Jego. (PTA 199)
21. (...) o jedną rzecz starać się wam potrzeba, tj. (...) abyście całym sercem Bogu się oddały, aby nie było wśród was żadnego wahania i jakby przechylania się między Bogiem a światem. (PTA 214)
22. Miejcie wiarę Bożą i spełniajcie wiernie powinności wasze i bądźcie spokojne, że wytrwacie. (PTA 208)
23. Całe twe życie niech będzie zdążaniem do Chrystusa, wychodzeniem z Chrystusa, powrotem do Chrystusa. Iść nasz do niego przez modlitwę, wychodzić z Niego przez działanie, powracać przez skupienie. (ND 257)
24. W Chrystusie znajdziesz wszystko, czego szukasz i pragniesz. (ND 256)
25. Bóg potrzebował niejako istoty stworzonej (Maryi), na którą mógłby wylewać się w strumieniach odwiecznej miłości. (Pp I 36)
26. Wiara w sercu i w czynie, ufność w Bogu oparta i miłością zagrzana doprowadzą nas do Boga. (PTA 211)
27. (...) wiara to latarnia morska, co nam drogę do portu wiecznej szczęśliwości ukazuje. (PTA 211)
28. (...) nadzieja, ufność w Bogu, to kotwica, co nas od zatonięcia ratuje. (PTA 212)
29. (...) miłość to wiatr, co żagle nadyma i do nieba wiedzie. (PTA 212)
30. Wierzcie mi, że każdy akt cnoty chrześcijańskiej, każdy akt zaparcia, upokorzenia, (...) prostego posłuszeństwa, ubóstwa, umartwienia i wzgardy świata, równie jak gorliwe nauczanie, jest jakby nową cegiełką położoną dla naprawy wyłomu Kościoła świętego. (PTA 205)
31. Zapisuję Ci przeto duszę moją ze wszystkimi jej władzami: rozumem, pamięcią i wolą, abyś je posiadł całkowicie i kierował nią sam, abym już nie ja żył, ale Ty we mnie. (ND 493)